Το βιβλίο αυτό, αφορά την ελληνική πανίδα της Κλασικής και της Ύστερης αρχαιότητας (5ος αιώνας π.Χ. – 3ος αιώνας μ.Χ) και τη διαχρονική μεταβολή των πληθυσμών της μέχρι σήμερα. Οι κυριότερες πηγές για την πανίδα της αρχαιότητας είναι, ιστορικά, γεωγραφικά και ζωολογικά κείμενα της εποχής, απεικονίσεις ζώων σε αγγεία, νομίσματα, τοιχογραφίες και αγάλματα, καθώς και ζωικά κατάλοιπα από αρχαιολογικές ανασκαφές.
Από τη μελέτη των κειμένων των εξής 8 αρχαίων συγγραφέων: Ξενοφών, Αριστοτέλης, Αριστοφάνης, Βυζάντιος, Πλίνιος, Δίων Χρυσόστομος, Πλούταρχος, Παυσανίας και Αιλιανός, βρέθηκαν αναφορές για 205 διαφορετικά είδη ζώων, τα οποία ανήκουν κυρίως στα εξής 4 ζωικά φύλα: Μαλάκια, Αρθρόποδα, Εχινόδερμα και Χορδωτά, με συντριπτική υπεροχή του φύλου των Χορδωτών, στο οποίο επικρατούν οι ομοταξίες Πτηνά, Ιχθύες και Θηλαστικά.
Ο ελλαδικός χώρος μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, αποτελούσε μια περιοχή με ασύγκριτα πλούσια πανίδα ενώ για τη σημερινή κατάσταση του περιβάλλοντος και της πανίδας της χώρας μας, είναι υπεύθυνες σχεδόν αποκλειστικά οι ανθρώπινες δραστηριότητες και παρεμβάσεις. Στα μέσα του 20ού αιώνα, η κατάσταση έφτασε κοντά στο χείλος της καταστροφής, αφού στις παλιές απειλές προστέθηκαν και νέες. Παρ’ όλα αυτά, τα τελευταία 30-40 χρόνια έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για την προστασία εθνικών δρυμών αλλά και των απειλούμενων ζώων, που οφείλεται στην ανάπτυξη μεγαλύτερης οικολογικής συνείδησης και στις αλλαγές στην νομοθεσία που αφορά το περιβάλλον, με τη θέσπιση μέτρων προστασίας.
Σήμερα, η ελληνική πανίδα, παρά τις περιβαλλοντικές καταστροφές παραμένει μια από τις πιο πλούσιες στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο. Συνολικά στη χώρα μας έχουν καταγραφεί σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία περίπου 23.130 είδη ζώων της ξηράς και του γλυκού νερού και 3.500 είδη της θάλασσας. Όσον αφορά το μέλλον της ελληνικής πανίδας, αυτό θα μπορέσει να είναι ευοίωνο, αν αυξηθεί η ευαισθητοποίηση του κοινού και εφαρμοστούν αποτελεσματικότερα τα μέτρα προστασίας που έχουν θεσπιστεί από την εθνική και τη διεθνή νομοθεσία.